We blijven nog even in de woestijn.

Het is windstil; de Aarde hangt als een ballon tussen de cactussen.

Het is een kwestie van tijd, dat de sterk vervuilde wind opsteekt,

om de Aarde de genadeklap te geven.

Het liefst zou ik dit alles willen voorkomen, door dat deel van de tekening weg te scheuren.

Ik wilde deze tekening eigenlijk niet eens maken; te serieus, te somber , te erg…

Maar een stemmetje in me zei; doe het maar wel.

Bewust zijn van de kleine kwetsbare wereld waarop we leven,

dat schept juist hoop!

Meestal probeer ik een tekening te maken met een grappige twist,

om de wereld wat vrolijker te maken.

Maar iedere keer als ik het 8-uur journaal zie:

Ongekend; de niet aflatende stroom alarmerende nieuwsberichten rond de opwarming van de aarde:

De Co2 uitstoot....

Ontbossing....

Vervuiling van de oceanen met plastic soep....

Verslechtering van het Great Barriër Reef bij Australië....

Overstromingen....

Hittegolven...

En ga zo maar door....................

 

De mens heeft de afgelopen 100 jaar een enorm snelle ontwikkeling doorgemaakt.

Denk alleen al aan de uitvindingen van de elektriciteit, atoomenergie, auto en het vliegtuig.

 

In 100 jaar tijd van 1,6 miljard mensen naar 7,6 miljard mensen.

 

In 100 jaar tijd van 0 auto’s naar een miljard auto’s.

 

Nu maar hopen dat de mens  ook zo creatief is met deze snelle ontwikkelingen om te gaan.

 

Alle zorgen zijn samengevat in één song van The Eagles: The Last Resort.                                             

Geschreven door Glenn Frey en Don Henley.

 

 

“…’cause there is no more new frontier, we have got to make it here…”

 

Deze zin zegt alles.